PROKOFJEW, Prokofiew, SIERGIEJ S.

PROKOFJEW, Prokofiew, SIERGIEJ S. (1891–1953), ros. kompozytor i pianista; 1918–32 przebywał poza krajem (koncertował, współpracował m.in. z S.P. Diagilewem); twórczość Prokofjewa odegrała ważną rolę w rozwoju muzyki eur. XX w.; jej cechy to: uprzywilejowana rola rytmu, skłonność do silnych kontrastów, do parodii i groteski; opery nawiązywały do ekspresjonizmu; okres twórczości Prokofjewa po powrocie do kraju cechuje się uproszczeniem stylu, będącym ustępstwem na rzecz panującego wówczas w ZSRR realizmu socjalist.; 8 oper (Miłość do trzech pomarańczy, wyst. 1921, Zaręczyny w klasztorze — 1946, Wojna i pokój — 1946, 2 red. 1952, Ognisty anioł — 1955), 7 baletów (m.in. Romeo i Julia, wyst. 1938, Kopciuszek — 1944), 7 symfonii (m.in. D-dur „Klasyczna” 1917), Suita Scytyjska (1914), baśń symfoniczna Piotruś i wilk (1936), koncerty (5 fortepianowych, 2 skrzypcowe), fortepianowe sonaty, Sarkazmy (1914), Wizje ulotne (1917), utwory kamer., pieśni, kantaty, muzyka film. (m.in. Aleksander Newski S.M. Eisensteina 1938); pol. wybory pism: Autobiografia (1970, pełne wyd. ros. 1973), Merci za miły list (1970), Refleksje, notatki, wypowiedzi (1971).