BRAHMS JOHANNES

BRAHMS JOHANNES (1833–97), kompozytor niem.; od 1848 występował publicznie jako pianista, m.in. w duecie ze skrzypkiem J. Joachimem; entuzjastyczna ocena jego twórczości, wyrażona 1853 przez R. Schumanna w czasopiśmie „Neue Zeitschrift für Musik”, wzbudziła zainteresowanie Brahmsa jako kompozytorem u wydawców (Breitkopf & Härtel, później N. Simrock) i publiczności koncertowej; 1862 osiadł w Wiedniu; swoją twórczością zapoczątkował nurt klasycyzujący w muzyce 2 poł. XIX w., podjęty przez M. Regera i neoklasyków XX w., przeciwstawiający się nurtowi muzyki programowej F. Liszta i R. Wagnera; Brahms nawiązywał do twórczości L. van Beethovena i form baroku, ale przejął od romantyków gatunki liryki wok., tendencję do wykorzystywania elementów lud.; jego muzykę orkiestrową i kamer. charakteryzuje nasycone, pełne brzmienie; 4 symfonie (c-moll 1876, D-dur 1877, F-dur 1883, e-moll 1885), uwertury (Akademicka 1880, Tragiczna 1881), 2 serenady, Wariacje na temat Haydna (1873), 2 koncerty fortepianowe (d-moll 1858, B-dur 1881), Koncert skrzypcowy D-dur (1878), Koncert a-moll na skrzypce i wiolonczelę (1887), Niemieckie requiem (1868),  kantaty, utwory kamer., fortepianowe (3 sonaty, wariacje, ballady, rapsodie, intermezza, fantazje, walce, Tańce węgierskie 1852–69, na 4 ręce), chóralne oraz ponad 200 pieśni solowych.