HÄNDEL, Haendel, GEORG FRIEDRICH (1685–1759), niem. kompozytor i organista; największy obok J.S. Bacha mistrz muzyki baroku; 1702 organista katedry w Halle, od 1703 w orkiestrze opery w Hamburgu; 1706–09 we Włoszech, gdzie koncertował na organach i klawesynie, od 1712 w Londynie (1727 obywatelstwo ang.). W twórczości Händla krzyżują się wpływy wł. z tradycjami polifonii niem. i muzyki angielskiej. Początkowo tworzył gł. opery (ponad 40) w stylu szkoły neapolitańskiej, uwypuklając pierwiastek dram., m.in.: Almira (1705), Rinaldo (1711), Radamisto (1720), Giulio Cesare (1725), Rodelinda (1726), Orlando (1733), Deidamia (1741) i komiczna — Kserkses (1738). Niepowodzenia teatru operowego Händla w Londynie sprawiły, że poświęcił się gł. formie oratorium (ponad 30) z tekstem angielskim. Monumentalne oratoria (Deborah 1733, Święto Aleksandra 1736, Saul 1739, Samson 1741, Mesjasz 1742, ze słynnym Alleluja, Juda Machabeusz 1747, Jefta 1752) o tematyce bibl. i świeckiej, z udziałem potężnych chórów, stały się podstawą kultu Händla w W. Brytanii jako kompozytora nar., ugruntowały też ang. tradycje chóralne. Ponadto tworzył kantaty, ody (Oda na dzień św. Cecylii 1739), ok. 20 anthems na oficjalne uroczystości, duety kamer., arie; muzyka instrumentalna: 12 Concerti grossi (1739), Muzyka na wodzie (1717) i Muzyka sztucznych ogni (1749), sonaty triowe i solowe z towarzyszeniem basso continuo, utwory klawesynowe (sonaty, suity, fugi), 21 koncertów organowych. Coroczne festiwale Händla odbywają się od 1952 w Halle. Patronat na wyd. dzieł Händla objęły: zał. 1843 Händel Society (13 t. do 1855), Deutsche Händel-Gesellschaft (100 t. do 1894) i zał. 1955 Händel-Gesellschaft.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz